VVI opgericht op 16 juni 1946 heeft al een geschiedenis van meer dan 75 jaar. Hier een korte samenvatting. 

Voor en zo mogelijk in de oorlogsjaren 40-45 werd er wel eens een balletje geschopt op het “Witzand”. Dat was dan uitsluitend voor de grotere jongens. Mocht de bal eens lek of stuk gaan, dan waren de kleintjes er wel goed voor om die dan ergens weer te laten repareren! Oprichters waren toendertijd Johannes Kuperus, Hendrik en Ydie Snoek. Vooreerst na de oorlogsjaren begon VVI (tenue toen; zwart-wit) in 1946 met FVB-competitievoetbal. De eerste officiele wedstrijd was in Stavoren tegen QVC 2 en eindigde in een 3 – 2 nederlaag. Andere deelnemers in die competitie waren Workum 2, Delfstrahuizen 1 en 2, Hielpen 2, Balk 2, Middenvaart 1, Bakhuizen 3, Woudsend 2 en Oeverzwaluwen 2. De clubkleuren werden spoedig veranderd in oranje-wit. Dit vanwege de bevrijding van Nederland, want men vond dat dit op het voetbalveld tot uitdrukking mocht komen.

Er werd eerst gevoetbald op de “kamp”aan de Stipedyk, waar nu transportbedrijf Hoekstra hun bedrijf hebben gevestigd. Spoedig daarna kwam men met Pier Haven overeen om het terrein achter de Bourren te huren voor Fl. 100,-- per jaar, met dien verstande dat alle verenigingen in Idskenhuizen er ook gebruik van zouden moeten maken. Bestuursleden bestonden meestal uit leden-spelers, die samen met voorzitter, secretaris en penningmeester de teams samenstelden.

Het verenigingsleven moest in die periode nog duidelijk op gang komen. Van een vlot en regelmatig competitieverloop kon dan ook geen sprake zijn. De jonge club uit Idskenhuizen deerde dat allerminst; direct kampioen in de 3e klasse A met Workum 2 als goede tweede. In 1949 volgde al een tweede kampioenschap, doch toen geen promotie! In 1953 het derde kampioenschap zonder een nederlaag! Zo gingen de resultaten dan iets beter, dan weer iets minder. Degradatie in 1955. bij het terrein aan de “Kamp” was het verkleden bij Lammert “boerke” de Vries. Bij de verhuizing van de “Kamp” naar achter de buorren ging men in optocht verhuizen. Siebe Hepkema zette die intocht luister bij met zijn trekharmonica.

Eind jaren 50, begin jaren 60 was er ook nog het Fries elftal. De eerst geselecteerde VVI-er was Johannes “de bode” Kuperus, later gevolgd door Geert Jan Hoekstra, Eeltje “Eusie” Doedel en Anne “Reus” Sijbesma. Er werden soms 3, soms 5 wedstrijden gespeeld tegen andere districten of hogere club-teams. Hoewel Anne Sijbesma toendertijd de beste goalie was, kwam keeper de Hoop van De Kooi vaak onder de lat te staan, wat veel wrevel opriep. Ging daarom ook het vertegenwoordigende FVB-elftal ter ziele?

Menigmaal toog VVI met meerdere elftallen naar een toernooi in Creil. Hoewel vaak op papier het sterkst, op het veld kwam dat niet tot uitdrukking. Men ging vaak ten onder, omdat bestuursleden er vaak een onderlinge twist over hadden om bepaalde spelers wel of niet op te stellen. Dan was de terugreis naar Idskenhuizen vaak niet het plezierigst. Aan de eind 60-jaren kwam er dan een trainer, die de teams ging samenstellen, alhoewel het bestuur toen nog veel macht uitoefende. Supporters gingen meestal per veewagen van de Fa. Hoekstra mee naar uitwedstrijden. Kwam men een verdachte auto tegen dan klonk de kreet; politie,…. Koppen dicht en duiken!

Door het intensieve gebruik moest men in de zomerstop het terrein vaak draineren en egaliseren met eigen krachten onder deskundige leiding van Age Bokma. Meestal kwam het op dezelfde mensen neer, want smoesjes om weg te blijven waren er toen ook al. Er moest immers op het veld vaak onder miserabale weersomstandigheden worden getraind c.q. gevoetbald, wat een geweldige aansalg op de grasmat betekende. Maar er moest wel extreem zijn, wilden er wedstrijden worden afgelast. Met zand en houtspaanders werden de slechtste plekken bijgeholpen, want gevoetbald moest er worden.

Vanaf 1982 zijn de sportterreinen verplaatst naar achter de Stripedyk. Voortaan zou het onderhoud ten laste van de gemeente zijn, al werden in 1984 met behulp van eigen leden extra drainage in beide terreinen aangelegd vanwege matige afwatering.

Het ledental kende ups en downs. Rond de 70- en 80-jaren telde VVI 5 seniorenteams en 5 juniorenteams. De uitbreiding kwam veelal bij de jeugd tot uiting, waar de senioren schommelden tussen 5 en 4 elftallen.